Bevallen tijdens de lockdown, een ervaring om nooit te vergeten
Uiteraard is een bevalling sowieso een ervaring om nooit te vergeten, maar als je mij aan het begin van de zwangerschap had gezegd dat ik zou bevallen in een lockdown had ik je waarschijnlijk niet geloofd. In 2019 raakte we zwanger van ons tweede kindje, ons regenboogje na een miskraam in 2018. De uitgerekende datum 30 maart 2020. Het was een zware zwangerschap. De eerste drie maanden ben ik heftig ziek geweest en had ik 0 energie, de reserves die ik al had waren op. Hierdoor bleef ook de magische opleving vanaf de 20e week uit. Ik weet niet of ik kan zeggen dat ik echt heb genoten van deze zwangerschap. Met de miskraam in 2018 en het feit dat onze eerste te vroeg is geboren in mijn achterhoofd nam ik elk pijntje heel zwaar op. Stel dat, wat als, misschien... Gelukkig ging alles met de baby heel goed en hadden we eigenlijk geen reden om ons zorgen te maken.
De pandemie die we niet zagen aankomen
Ik zat zo in mijn zwangerschapsbubbel dat ik geen idee had wat ons te wachten stond. Ik leefde toe naar die 36 weken, dit was het termijn waarop onze eerste geboren was en ik wilde zo graag dit keer een thuisbevalling. We zijn nog naar de Negenmaandenbeurs geweest met zijn tweeën en hebben daar rondgestruind als bezoekers voor de eerste keer. Dit was natuurlijk al in de tijd dat Covid-19 onderweg was. De oudste zou naar school gaan in maart en dan had ik de laatste weken van mijn zwangerschap even tijd voor mezelf en de baby in mijn buik. Alles liep anders, de oudste werd ziek en kon niet naar school, door de snottenbellen hierna mocht ze niet naar school. Inmiddels was het -blijf bij symptomen thuis- advies al gegeven en toen ze eindelijk weer mocht... gingen de scholen dicht. Niet het einde van de wereld natuurlijk, maar ze keek er zo naar uit! Niemand in ons gezin had verwacht dat het allemaal zo snel zou gaan.
En dan hadden wij nog geluk, elke echo en bezoek aan de verloskundige hebben we nog samen mogen doen. Tot de laatste paar bezoekjes, maar die gingen prima alleen. De 36 weken waren gepasseerd, en zo ook de 37 weken. Yes! Ik mocht thuis bevallen. Het bevalbad hadden we klaar staan om op te blazen, al was er heel even spraken van dat een badbevalling niet mocht met de maatregelen, maar gelukkig was daar snel uitsluitsel over en kon het bevalbad gewoon klaar gezet worden.
Onzekerheid
Het was al wel duidelijk dat er geen kraamvisite mocht komen, als ik onverhoopt toch naar het ziekenhuis moest mocht papa misschien niet blijven of niet mee. Heel even was er ook de angst dat de lieve kraamverzorgster die we hadden gevraagd bij ons te kramen niet kon komen omdat ze in contact was geweest met iemand die besmet was. Ze ging in quarantaine en gelukkig bleek ze nergens last van te hebben.
Allemaal onzekerheden, een situatie die je niet in de hand hebt en wellicht een bevalling die toch weer anders zou lopen dan je had gepland. Al kun je een bevalling natuurlijk niet echt plannen. En dan hebben wij nog geluk gehad, er waren toen natuurlijk al stellen die net zwanger waren en langer moesten wachten op een echo. Of stellen die in het midden van de zwangerschap waren en de zwangere mama ineens alleen naar de 20 weken echo moest omdat de partner niet mee mocht.
De laatste weken voor de bevalling waren dus heel onzeker, wat zou wel mogen en wat niet. Ondertussen liep er ook nog een kleuter rond die zo graag naar school wilde en het allemaal even niet meer snapte. Want hoe leg je aan je kind van 4 uit uit dat opa en oma niet meer op bezoek mogen komen? Dat ze niet naar school mag omdat deze dicht zijn? Dat viel me nog het zwaarste van alles.
De bevalling
Net als bij de eerste braken mijn vliezen, dit keer met 38.6 weken. Een mooi termijn, niet te vroeg en niet te laat. We belde de vrienden op waar de oudste mocht gaan logeren. De verloskundige had ik ondertussen ook al aan de lijn gehad om te vertellen dat mijn vliezen waren gebroken. Ze kwam langs om te controleren of dit echt het geval was. Weeën had ik nog niet heel heftig, ik voelde al wel wat maar het was prima te doen. Omdat mijn vliezen waren gebroken mocht ik niet te vroeg het bevalbad in in verband met eventuele infecties. Advies van de verloskundige: laat het op je af komen en zodra de weeën elke 3 a 4 minuten komen en dit aanhoud kun je ons bellen.
Zo gezegd, zo gedaan. Na het eten werd de oudste opgehaald en installeerde we ons op de bank. De dikke kraamverbanden waren al uit het kraampakket te voorschijn gekomen, tof joh vruchtwater wat blijft stromen ;). Papa zorgde ervoor dat het bevalbad klaar stond om te vullen en daarna gingen we naar bed. Niet lang daarna werden de weeën steeds heftiger. Ze straalde uit naar mijn rug en ik had moeite om ze op te vangen. Met een app hield ik de tijd tussen de weeën bij en om 1:10 maakte ik mijn man wakker met de vraag of hij vond dat ik de verloskundige moest bellen. Dat was natuurlijk een onnodige vraag want de weeën kwamen al zeker 20 minuten regelmatig elke 3 a 4 minuten. Hij pakte mijn telefoon en belde de verloskundige, vervolgens liep hij naar beneden om het bevalbad te vullen en een kop koffie te zetten. Ook de kraamverzorgster had ik gebeld om te zeggen dat het nu echt serieus begonnen was.
Met een half uur stond de verloskundige aan de deur. De weeën werden steeds heftiger en ze vroeg of ik even naar de wc wilde gaan om mijn blaas leeg te maken. Op de terug weg van de slaapkamer wist ik niet wat me overkwam. Ik kreeg ineens enorme persdrang. Bij de oudste had ik een ruggenprik met de bevalling dus heb ik de pijn niet zo bewust meegemaakt. De verloskundige had zo'n vermoeden dat dit kindje niet heel lang op zich liet wachten. Eenmaal terug op bed was er de vraag of ik nog naar het bevalbad wilde beneden. Heel graag had ik dat gewild, maar nadat de verloskundige mijn ontsluiting had gecontroleerd zei ze dat dat niet meer mocht. Want "je gaat niet bevallen op de trap". Ik baalde even flink, maar daar had de baby geen boodschap aan. Om 2.05 na een paar keer persen was ze er al. De kraamverzorgster was net niet op tijd om de bevalling mee te maken.
Ze werd op mijn borst gelegd en hapte vrij snel aan. De navelstreng lieten we uitkloppen voordat papa hem doorknipte, hier gebruikte we een cordring voor in plaats van een navelklemmetje. De placenta was er na niet al te lange tijd ook en het leek allemaal goed te gaan. Er was alleen een ding wat niet wilde stoppen, het bloeden. Na ik bijna een liter bloed verloren had, er wat stolsels weg waren gehaald en het er niet naar uit zag dat de bloeding snel zou stoppen, werd toch het ziekenhuis gebeld. Ik wilde zo graag het ziekenhuis vermijden dit keer. Maar helaas de ambulance kwam er al aan.
Ergens is het dus goed geweest dat ik niet in het bevalbad ben bevallen. Dan hadden ze namelijk het bloed verlies niet kunnen monitoren en er wellicht te laat achter gekomen dat ik teveel bloed verloor. De ambulance broeders kwamen naar boven met de mondkapjes op. Dat was toen nog een heel raar gezicht. Ik mocht mee in de ambulance en papa kwam er met baby in de auto achteraan. De ambulance broeder vertelde me nog dat ze me konden vragen of ik klachten of in contact ben geweest met iemand die klachten had gehad in de afgelopen tijd. Maar tot mijn verbazing werd er niks gevraagd. Er werden geen handen gegeven en verder hebben we eigenlijk geen "last" gehad van Covid en de maatregelen in het ziekenhuis.
De naweeën die ik had waren enorm heftig en pijnlijk. Ik zal jullie het hele ziekenhuis verhaal besparen, maar het kwam er op neer dat er een enorm stolsel nog vast zat in mijn baarmoedermond die ze eruit moesten halen. In de middag rond een uur of 3 mochten we weer naar huis en gelukkig mocht papa de hele tijd gewoon blijven. Ook mocht hij weer terug naar binnen nadat hij thuis even de hond moest uitlaten. Het voelde dus helemaal niet zo streng, maar ik kan me er wat bij voorstellen als je nu zou moeten bevallen in het ziekenhuis hoe raar dat zou kunnen zijn met alle maatregelen.
(k)Raambezoek
Het was een vloek en een zege die maatregelen. Het liefste laat je je kleine wonder aan iedereen zien, maar dat kon dit keer niet in levende lijven. We hebben eerst opa's en oma's op de hoogte gebracht via videobellen. En ergens vond ik het wel fijn dat er niet gelijk een legioen aan je deur staat om je kindje op schoot te nemen. De kraamweek was echt heel fijn in vergelijking met de eerste en ik heb er echt van genoten.
Zo kregen we de kans om echt goed op elkaar in te spelen en elkaar te volgen in onze behoeftes. Wat wel kon was raambezoek! En dat was een ervaring apart ;). Opa's en oma's waren als eerste aan de beurt. Ze kregen wat te drinken en beschuit met muisjes in de achtertuin terwijl ik met de baby binnen voor het raam zat zodat ze toch konden kijken. Het was natuurlijk niet zoals je het zou willen, maar zo konden ze het nieuwe gezinslid toch ontmoeten.
In de kraamweek hebben we meerdere raambezoeken gehad en doordat we in onze bubbel konden blijven hebben we ook echt genoten van de tijd met elkaar.
Toen alles weer wat versoepelde kwamen opa's en oma's op bezoek om dit keer echt kennis te maken. Ze was toen al zo'n 2 bijna 3 maanden oud dus de eerste "op schoot" foto's waren heel anders dan bij de eerste.
Wat kun je wel
Het is natuurlijk super stom (en dat is zacht uitgedrukt), dat alles waar je je zo op had verheugd niet door kan gaan. Nu kun je op het moment van schrijven niet eens een wandelwagen testen in een winkel, een fijne draagzak komen passen, naar een babybeurs of verwend worden tijdens je (fysieke) babyshower. Maar er zijn natuurlijk ook dingen die je wel kunt doen of alvast overna kunt denken. Deze hebben we voor je gebundeld in een blog.
Mijn tip voor jou
Als ik terug kijk naar mijn bevalling, zie ik een fijnere bevalling dan bij de eerste. De kraamperiode voelde ook fijner in het begin, al moet ik zeggen dat het niet kunnen showen van je kindje wanneer jij er klaar voor bent toch een kleine domper was. Een lockdown hoeft dus niet perse een nare smaak achter te laten bij je bevalling of de zwangerschap.
Mijn tip voor jou, probeer niet op alles controle te willen hebben. Dat kan niet, hoe graag je dat ook zou willen. Een zwangerschap en bevalling zijn een natuurlijk proces. Je kunt het uiteraard wel in een bepaalde richting sturen als je gezondheid dit toelaat. Ook bij een ziekenhuisbevalling kun je gewoon aangeven wat je wensen zijn. Misschien handig om eens te kijken naar het maken van een geboorteplan?
Nieuwsbrief voor alle mama's
Wil je graag op de hoogte blijven van alle leuke ikbenmama nieuwtjes? Tips ontvangen voor jou en je baby? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief we beloven je niet te spammen en alleen te delen waar je écht wat aan hebt.